Mijn hele werkzame carrière ben ik al omringd door mensen die ik iets geef. En dat doe ik, nog steeds, met liefde.
Dat begon op mijn 16e jaar, toen ik als recreatie medewerker 3 weken lang een gezellig en bruisend activiteitenprogramma maakte voor de vakantiegangers op een camping, ergens op de Veluwe. Als recreatieteam organiseerden wij sporttoernooien, spokentochten, kinder- knutsel- ochtenden, verhaaltjes voor de kleintjes film- en discoavonden. We gaven mensen plezier en ontspanning tijdens de vakantie.
Door mijn toenmalige opleiding als Agogisch medewerker, liep ik stage in het Speciaal Onderwijs. Daar gaf ik als klassenassistente wat extra hulp aan kinderen die dat nodig hadden. Zo gaf ik de leerkracht een paar extra handen in de klas. Het beviel mij bijzonder goed en ik leerde veel over en van de kinderen die niet mee kunnen komen in het reguliere onderwijssysteem. Ruim 10 jaar heb ik gewerkt als klassen- onderwijsassistent, toen ik de behoefte kreeg aan een nieuwe uitdaging. Ik besloot, ik was toen een jaar of 28, om naar de deeltijd Pabo te gaan. Ondertussen werd ik ook moeder en gaf onze dochter alle liefde en aandacht wanneer ik vrij was. Maar het waren wel tropen jaren, poeh!
Drie jaar later had ik een eigen klas en gaf ik les in het regulier basisonderwijs. De school waar ik toen werkte was gezellig, had een warme sfeer en was erg vooruitstrevend. Tijdens een nascholingsdag voor alle leerkrachten, moesten we een talenten- en competentielijst invullen. De uitkomst van mijn test gaf aan dat ik goede coachkwaliteiten zou hebben. Dat wordt in het onderwijs gezien als een goede extra kwaliteit, omdat je bij coachend lesgeven de kinderen stimuleert zelf de oplossingen te laten zoeken voor hun eigen vraagstukken.
In mijn klas wilde ik de kinderen, naast de verplichte lessen, nog meer geven. Ik wilde ze laten dansen tijdens een les over hiërogliefen en ze een vulkaanuitbarsting laten zien tijdens proefjes. Ik wilde de kinderen nog meer extra’s meegeven en laten ervaren, voelen, beleven tijdens hun dagen op school! Maar helaas… in het onderwijs moeten vastgestelde doelen gehaald worden, boeken doorgewerkt worden en veel, heel veel papierwerk gedaan worden… Het ging voor mijn gevoel ten koste van het plezier en de aandacht die ik wilde geven aan de kinderen in de klas. Al dat papierwerk ging ook wel eens mee naar huis en dat ging nog meer tijd kosten dan ik zou willen. De balans tussen werk en privé ging schuren.
Ik vroeg mij af of ik een switch zou kunnen maken naar coach. En ging op zoek naar opleidingen en mogelijkheden voor een omscholing. Een coachopleiding toen kostte 6000,- gulden en dat had ik er, met een jong gezin, niet voor over. Maar, er was al wel een zaadje gepland tijdens de nascholing. Zou werken als coach iets voor mij zijn?
