Wat was ik de weg kwijt, toen...

Gepubliceerd op 23 april 2021 om 11:41

De pubertijd is voor veel kinderen een onzekere tijd. Een tijd van uitdagingen en (emotionele) ontwikkeling van een eigen persoonlijkheid. Waar sta ik, wie ben ik. 🙄 Hoe verhoud ik mij tot de rest?

In die tijd, ik was 17/ 18 jaar toen, gingen verschillende jonge mensen om mij heen dood, jongelui die ik kende... Mijn zwager verongelukte bij een onhandige move in Amsterdam. Een buurjongen op de fiets, op weg naar school, werd geraakt door een auto en kwam verkeerd terecht. Hij overleed later in het ziekenhuis. Een klasgenoot van het mbo zag het leven niet meer zitten en eindigde deze zelf. De vriend van mijn vriendin toen, was ziek. Zijn lichaam kon het niet meer aan. En oud klasgenootje van mijn basisschool reed op zijn brommer, met een slok op. Op de dijk werd hij geraakt door een medeweggebruiker.

Wat was ik in de war. Onzeker. Angstig. Vol ongeloof en verdriet. Maar ook vol vragen: 'Hoe kan dit allemaal gebeuren?' en 'Ben ik straks de volgende? Of mijn vriend?' 😢 'Waarom?'
Thuis werd er niet of nauwelijks gepraat over emoties en gevoelens. Mijn ouders heb ik dat ook nooit horen doen. Misschien deden ze dat ook niet, of konden zij het niet. Of hadden zij het ook nooit geleerd? Ik weet het niet. Maar ik weet wel dat ik toen op slot ging.
Een beschermend patroon in mij, trad in werking. Ik trok mij terug. Zette een masker op. En ging door met leven. Met 'OVERleven' eigenlijk. Want vanbinnen voelde ik eigenlijk weinig. Was leeg. En àls ik iets voelde, was dat verdriet. Maar daar kon ik nergens mee naar toe... toen. En wat was ik de weg kwijt... en voelde ik mij eenzaam.

Wat ben ik blij dat de tijd veranderd is. Dat er zoveel meer bekend is, over hoe om te gaan met verlies, verdriet en de rouw wat daaruit volgt. Dat er op Internet van alles te vinden is hierover. Mogelijkheden zijn om herkenning, erkenning en troost te vinden.  In bijvoorbeeld de boeken van Manu Keirse. Of in artikelen. Dat er nu online 'praat' groepen zijn zoals de ‘Mooie mensengroep’ op Facebook, van @annemiekdogan. Of dat er #rouwcoaching is, wanneer je vastloopt.
Toch is ook hier nog een weg te gaan in de openheid om met elkáár te praten over verlies en rouw. Het blijft ergens een spannend onderwerp wat mensen liever vermijden, of voor weglopen wanneer dit ter spraken komt.

Laten we samen de taboe rondom rouw doorbreken en vragen aan elkaar:
“Hoe gaat het nu écht met je?” en daarna vooral luisteren.