Toen zij net 19 was, stierf haar vader. Het gemis was groot, net als de zorgen om het bedrijf, het inkomen het dagelijks leven. Alles veranderden. Ze kreeg hulp bij het rouwen en dat was fijn.

Nog maar net waren we geland en weer up-and-running na de dood van kuddegenoot Loewie*, of Jade zat in de lappenmand. Als je mij volgt op Social media, heb je dit vast meegekregen. In december heeft ze een klap gehad tegen haar rechterknie en was kreupel. De behandeling leek eerst goed te doen, maar helaas. Haar knie was te veel beschadigd en niet meer te herstellen. Ze zal nooit meer pijnvrij zijn. Ook Jade werd ingeslapen.

Vorige maand werd ik gebeld door een vriendin en haar man.  Ze hadden mij in de zomer horen praten over mijn gezondheid. Ik heb oktober 2020 Corona gehad en heb daar nog steeds klachten aan over gehouden. Ik kan minder dan voorheen.

Sommige hebben er niets mee en ook niet omdat je (alweer) een nieuw jaar moet beginnen zonder jouw dierbare(n). Iets nieuws beleven. Dat kan zo beladen zijn wanneer je dit moet doen zònder. Vertel je het aan je omgeving, ook na zoveel tijd nog, dat je dat niet wil? Dat het pijn doet.

Afscheid nemen? Echt niet! Het is alweer december. En zo, richting het einde van het jaar kijk ik terug. Kijk ik terug naar wat het jaar gebracht heeft. Wat het genomen heeft. Het maakt mij blij en verdrietig tegelijk, maar vooral ook dankbaar.

Met grote ogen word ik aangekeken in de groep. Er was een gesprek gaande over de aankomende feestdagen. Iedereen is weer blij dat er gasten ontvangen mogen worden, maar de Coronaregels veranderen nog weleens en de rek is er een beetje uit. Er gaat geknuffeld worden met opa, oma, vader en/ of moeder. Althans, dat is de boodschap die ik begrijp uit het gesprek waar ik aan mee deed.

Ze kwam bij mij met haar verhaal. Jaren geleden was haar partner overleden. Ze zei dat ze dacht daar ‘overheen’ te zijn. Maar nu werd ze onlangs geconfronteerd met een nieuw verlies in haar omgeving. Die pijn hakte erin! 

Af en toe heb ik zo een dag dat alles mij tegen zit; ik heb slecht geslapen, ga te laat de deur uit, stoot mijn kop thee om en dan blijft ook nog eens mijn kleine teen hangen achter de stoelpoot. Tranen stromen dan erg makkelijk over m’n wangen. Vroeger kon ik flink boos worden om al die dingen die misgaan. Maar nu weet ik waar het vandaan komt. Die tranen komen niet van de kleine tegenslagen in mijn dag. Nee, ze komen van opgekropte emoties waar ik (nog) geen aandacht aan geschonken heb.

Aan het einde van mijn enquête over ‘Verlies en rouw’ die ik in november vorig jaar gehouden heb, stond de vraag: Zou je nog iets met mij willen delen? Daarop kreeg ik verschillende keren dezelfde reactie wat mij niet heeft verrast: Verlies komt in verschillende vormen.Ja, dat klopt!Iedereen, ja echt waar íedereen, ervaart in meer of mindere mate ook andere vormen van verlies, dan sec het overlijden van een dierbare. Want leven is verlies ervaren. Overleven is leren hoe er mee om te gaan.

Toen ik met mijn coachpraktijk begon, voelde het als één groot avontuur, ik had geen idee waar het heen zou gaan. Wat ik meenam was een rugzak vol met mijn altijd creatieve geest, ervaring als recreatie werker, de ervaring als docent op een atelier, mijn jarenlange ervaring in het onderwijs, mijn werk in de (palliatieve) thuiszorg en een lange cv met diploma’s en certificaten. Maar het belangrijkste wat ik meenam, was toch zeker mijn liefde voor paarden, natuur en het werken met mensen.

De pubertijd is voor veel kinderen een onzekere tijd. Een tijd van uitdagingen en (emotionele) ontwikkeling van een eigen persoonlijkheid. Waar sta ik, wie ben ik. 🙄 Hoe verhoud ik mij tot de rest?

In oktober 2020 had ik het. Het virus met de naam Corona. De klachten tijdens de 2 weken dat ik écht ziek was, waren naar en anders dan een 'gewone' griep. Ik had het gevoel alsof mijn benen in brand stonden en vuur uit mijn hakken kwam. Mijn bekken en onderrug deden zeer van binnen. Maar het is niet spannend geweest. Gelukkig niet.