Vorige maand werd ik gebeld door een vriendin en haar man. Ze hadden mij in de zomer horen praten over mijn gezondheid. Ik heb oktober 2020 Corona gehad en heb daar nog steeds klachten aan over gehouden. Ik kan minder dan voorheen.
Ze vroegen hoe het nu ging. Zo praatten we een poosje, terwijl ik antwoord gaf op hun vragen. Ik voelde mij gehoord en gezien. Op een gegeven moment raakte mij dat zo, dat ik volschoot. Door mijn tranen heen zei ik toen, hoe ontzettend lief ik het vond dat ze mij belden, om te vragen hoe het is. Ik ben een deel van mijn gezondheid kwijtgeraakt en dat doet pijn. Toen ze mijn woorden gemengd met tranen hoorden, gebeurden er ook iets aan de andere kant van de lijn... Er kwam eerst een instemmend: natuurlijk denken wij aan je. Gevolgd door: maar het komt vast wel weer goed en je moet volhouden, houd moed, want je bent al zover gekomen!
Super lieve troostende woorden stopten mijn tranen als sneeuw voor de zon. Ik voelde mij zelfs ineens boos worden. Tegelijkertijd wat schuldig, want ze belden mij met een lieve en goede bedoeling.
Wat gebeurden er eigenlijk…?
Toen ze geconfronteerd werden met mijn verdriet, gingen ze mij meteen troostend toe spreken. Emmers vol lieve verzachtende woorden werden over mij heen gegooid. Om mijn tranen te laten stoppen. Want… verdriet, pijn en rouw zijn ongemakkelijk, dat poetsen we met liefde weg... Omdat we simpelweg niet geleerd hebben hoe ermee om te gaan.
Maar ik wilde huilen. Een jaar worstel ik nu met mijn gezondheid en dat frustreert. Dat geeft ook boosheid, verdriet en onzekerheid. En dat stukje zocht erkenning. Erkenning bij deze lieve vrienden die mij belden, om te vragen hoe het met mij gaat. Dat stukje rouw om mijn gezondheid wil geen troost, maar wil gezien worden. Wil mogen huilen, want dát is er. Verdriet. Meer niet…
Troosten zorgt ervoor dat de deksel weer op de emotionele pot gaat, die juist open is en wil stromen. Emoties die eruit willen, moeten ruim baan krijgen. Want het lucht op. Toch? En dat is dan weer goed voor je gezondheid.
Dus mijn tranen droogden op. En maakten plaats voor de bevestiging dat wij in onze maatschappij nog wat te doen hebben, als het gaat om 'het er mogen laten zijn van moeilijke emoties'.
Rouwbewustwording en rouwintegratie heeft écht nog een weg te gaan. Want iedereen, ja iedereen maakt in zijn leven verliezen mee. En daar mag over gesproken worden én gehuild. Laat het er allemaal zijn. Dan kan het ontspannen. Kan de samenleving ontspannen. Zijn we niet een gemaakt 'heppie de peppie' en 'kijk mij het eens goed hebben' samenleving. Maar gewone mensen, van vlees en bloed, met ups en downs.
Gewoon, écht!
Wat is het liefste of fijnste wat ooit tegen jou is gezegd, toen jij eens moest huilen over jouw verlies? Wat hielp jou toen. Wat gebeurde er toen met jou. Wil je dat met mij delen?
Je krijgt altijd antwoord, want ik lees alles. Gewoon omdat jij jij bent en jouw verhaal mijn interesse heeft.
Lieve groet,
Gabry de Veld
Rouwcoach met inzet van paarden
