Nog maar net waren we geland en weer up-and-running na de dood van kuddegenoot Loewie*, of Jade zat in de lappenmand. Als je mij volgt op Social media, heb je dit vast meegekregen. In december heeft ze een klap gehad tegen haar rechterknie en was kreupel. De behandeling leek eerst goed te doen, maar helaas. Haar knie was te veel beschadigd en niet meer te herstellen. Ze zal nooit meer pijnvrij zijn. Ook Jade werd ingeslapen.
In 2018 heb ik haar en de kudde, die toen al uit Jade, Vester en Quint bestond, leren kennen. Ik was op slag verliefd.
Lieve, knappe Jade. Met haar duidelijke expressie kon ze reageren. Met haar nieuwsgierigheid hielp ze mee onderzoeken. Haar zachtheid bij kinderen was zo bijzonder, zelfs de blik in haar ogen veranderde dan. En haar liefdevolle snuit in de hals die kriebelde. Of haar hele lijf dicht tegen je aan…
Dankbaar voor alles wie ze was en wat ze heeft betekend, voor mij. Voor mijn klanten. Klanten die ook met haar een heel pad bewandeld hebben, in hun eigen land van rouw.
Afscheid nemen.
Een laatste kus. Zeggen wat je zeggen wilt. Bedanken en een knuffel. Samen zijn en luisteren naar de stilte. Gedachtes passeren, samen met een traan. Een aanraking. Een zucht… dit is het dan. De liefde blijft, voor altijd.
Afscheid nemen, het went nooit.
Hoe neem jij afscheid? Ben je er misschien vroeger al bij betrokken geweest als kind? En hoe deden jullie dat dan? Gebruik je een ritueel?
Een ritueel kan heel helpend zijn. Rituelen transformeren de tijd en het leven van wat was, naar wat is. Denk hierbij aan het vieren van een verjaardag. Of het ja-woord en de kus bij een huwelijk. Het dopen van een kindje in de kerk. Een uitvaart.
Leven en dood. Ze zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. En de dood is daarbij dus doodnormaal. Heb jij trouwens al de nieuwe campagne van Stichting Sire gezien of gehoord? Deze gaat nu over de dood en alle dooddoeners die het gesprek erover abrupt stopt, zoals: “Kunnen we het over iets gezelligers hebben?” en “Ach, jij toch nog lang niet dood”, “Misschien moet je gewoon weer gaan daten”, “Gecondoleerd, en tot maandag”.
De dood. Praat erover, niet eroverheen.
Dan mag het er zijn. Dan mag het ontspannen. Kun je het samen dragen. Samen tijd maken voor een (aankomend) afscheid. Uitspreken wat de wensen zijn, de do’s en don’ts. En daarbij ook elkaars manier van ‘omgaan met de dood’ respecteren. Want iedereen rouwt op een eigen unieke manier.
Zodat je achteraf kunt zeggen: “Het is goed zo. Het is wat het is.”
Ook al went het nooit… toch?
Lieve groet,
Gabry de Veld
Rouwcoach met inzet van paarden
Jade* in liefdevolle herinnering
P.S. Ik heb nog een boekentip voor je: ‘Van missen krijg je het koud… en wat rouw nog meer met je doet.’ Auteurs zijn Sandra Jongeneelen en Wouter van der Toorn. Zij beschrijven in de dit boek de fysieke kanten van wat rouw met je doet. Want elke vorm van verlies, heeft ook fysieke gevolgen en dat mag ook de aandacht hebben.
P.S.2 Volg je mij als op Social Media?
Via Instagram: https://www.instagram.com/met_gabry/
Via Facebook: https://www.facebook.com/metgabry.coaching
