Afscheid nemen? Echt niet!
Het is alweer december. En zo, richting het einde van het jaar kijk ik terug. Kijk ik terug naar wat het jaar gebracht heeft. Wat het genomen heeft. Het maakt mij blij en verdrietig tegelijk, maar vooral ook dankbaar.
Ik ben dankbaar dat zoveel meer mensen de weg naar ons hebben weten te vinden, om te willen werken aan hun rouw en zo aan hun nieuwe toekomst. Zodat zij weer grip krijgen op hun leven, dat zo enorm veranderend is. Dankbaar dat wij, de paarden en ik, een stukje mee mogen lopen. En ja, dit werk maakt mij ook blij, want rouwen gaat altijd over liefde. Rouw is de keerzijde van liefde. En liefde is dat wat overblijft achter de tranen van het missen.
Ik voel verdriet omdat wij afscheid hebben moeten nemen van Loewie*, een coachpaard uit duizenden die velen in hun hart hadden gesloten. Ik ben blij dat ik hem heb leren kennen en dat ik een laatste sessie mocht doen, ter ere van Loewie*. We hebben toen zijn manen versierd met veren en afdrukken gemaakt in gips van voor- en achtervoet. Het is als een vingerafdruk, persoonlijk en uniek. Er zijn ook foto’s gemaakt. Zo bewaren we herinneringen niet alleen in ons hart.
Maar hoe neem je nu afscheid? Ik vond het doodeng en het was ook niets voor mij, dacht ik vroeger.
Want ik kan het mij niet goed herinneren hoe het was toen onze konijntjes, cavia, katten, honden, nichtje, opa of oma dood zijn gegaan vroeger. Hoe we afscheid hebben genomen is voor mij een vaag stukje.
Mijn ouders hebben mij daar weinig bij betrokken. Wellicht onwetendheid? Waarschijnlijk ook uit liefde... want afscheid nemen doet pijn. Want waar liefde is, is rouw... en verdriet.
Veel ouders willen dit hun kinderen besparen, uit liefde. Zij denken hun kinderen hiermee te beschermen tegen de pijn en tegen het verdriet. Goed bedoeld, ook van mijn ouders. Maar met wat ik nu weet, denk ik niet wenselijk. Want bij elk welkom hoort onherroepelijk een keer een afscheid.
Vanuit een liefdevolle en veilige basis kun je leren om te gaan met verlies. Kan je bewust afscheid nemen. Door bijvoorbeeld een ritueel te doen, of iets anders moois. Letterlijk stil staan bij dat wat er komen gaat; een uitvaart of samen een gat graven in de tuin, voor het konijntje. Praat erover en leg het uit. Dat maakt het minder spannend en geeft meer ruimte voor emoties, gewoon omdat het erbij hoort. Afscheid hoort nou eenmaal bij het leven. En dat hoef je niet alleen te doen. Huil samen, benoem én erken de pijn en het (aankomende) gemis. Maak een altaar, een fotoboek een tekening of iets anders moois wat bij jou past. Alles kan en alles mag.
Wanneer kinderen leren dat je samen verlies kunt dragen, kunnen zij dat later weer doorgeven. Aan hun kinderen en naasten.
Rouw is liefde wat zijn adres kwijt is. Laten we samen nieuwe manieren zoeken om deze liefde anders vast te houden. Het kan!
Heb jij geleerd om afscheid te nemen? Hoe deed je dat vroeger. En hoe kijk je daarop terug? Doe jij dat nu anders? Wil je mij dat laten weten? Ik ga graag met je in gesprek om te horen hoe jij omgaat met afscheid en rouw én met de liefde wat zijn adres kwijt is.
Wil jij je verhaal met mij delen? Maak dan een gratis en vrijblijvend een afspraak op https://www.metgabry.nl/gratis
Lieve groet,
Gabry de Veld
Rouwcoach met inzet van paarden
P.S. “Hoe overleef ik de feestdagen nadat mijn dierbare dood is gegaan?”
De feestdagen staan voor de deur. Vaak een tijd van gezelligheid en samenzijn, maar ook een tijd waarin het missen van overleden dierbare(n) extra aanwezig is.
Lees in een paar heldere stappen, hoe jij jezelf kunt voorbereiden hierop. In dit boekje staan tips om liefdevol te herinneren, op een manier die bij jou past. En, hoe je dat eenvoudig samen kunt doen.
